Τιμή και δόξα...
Όταν σε φωνάζει η μάνα σου να μαζευτείς από τη γειτονιά, ουρλιάζοντας, κάτι τρέχει ρε φίλε.
Όταν σε περιμένει στην αυλόπορτα, σε αγκαλιάζει και σου λέει το ΚΑΚΟ με αναφιλητά, κάτι τρέχει ρε φίλε.
Όταν βλέπει μαζί σου την Αθλητική Κυριακή και κλαίει, κάτι τρέχει ρε φίλε.
Όταν ο ρεπόρτερ, χάνει τα λόγια του, η φωνή του είναι τρεμάμενη και στην τηλεόραση βλέπεις εικόνες πολέμου, κάτι τρέχει ρε φίλε.
Όταν μέσα σε γήπεδο, χάνονται ζωές και αντί γέλιου και χαράς, επικρατεί κλάμα, οδυρμός, θλίψη και πόνος, αυτό είναι ΤΡΑΓΩΔΙΑ ρε φίλε.
Έτσι βίωσα την ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 7, την πρώτη και μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία της Ελλάδας, ήμουν 13 χρονών.
Η μάνα μου να κλαίει για τα αδικοχαμένα παλικάρια. Το ίδιο και όλη η γειτονιά.
Το πρωί, βγήκαμε όλοι στο δρόμο με κατεβασμένα κεφάλια, βουβοί με τα μάτια χαμηλά, ψιθυριστές οι καλημέρες.
Ένα ήταν το κύριο θέμα συζήτησης, Η ΘΥΡΑ 7, τα αδικοχαμένα παλικάρια, οι αγνοί φίλαθλοι που αγαπούσαν την ομάδα τους και τους στοίβαξαν σε μια κερκίδα-τάφο, όπου οι πόρτες δεν άνοιξαν ποτέ.
Ακόμη και στο σχολείο. Οι δάσκαλοι, μας ορμήνευαν και έκαναν διδαχή τα πάντα για το γήπεδο.
Το τότε φυσιολογικό που σχεδόν σήμερα έχει εξαλειφθεί, ήταν πως όλοι, ανεξαρτήτου ομάδας ήταν λυπημένοι.
Το αγωνιστικό κομμάτι και το αποτέλεσμα είχε παραπέσει σε 4η και 5 μοίρα, δεν ήταν της παρούσης.
Όλος ο κόσμος θρηνούσε σαν αν ήταν παιδιά της δικής του ομάδας, όχι μόνο η γειτονιά μου, η πόλη μου, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα, η ποδοσφαιρική Ελλάδα.
Έτσι ήταν ο κόσμος τότε και ευτυχώς τον έζησα.
Από τότε πολλά άλλαξαν, κυρίως οι φίλαθλοι έγιναν οπαδοί.
Και το χειρότερο, οπαδοί που στήνουν ραντεβού θανάτου.
Σήμερα, στο μνημόσυνο θα ακουστεί το "ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΊΤΕ", από τον κόσμο, τους φιλάθλους του Ολυμπιακού και φυσικά τους οπαδούς.
Αλήθεια, αξίζεις εσύ οπαδέ, ναι εσύ που έστησες το ραντεβού θανάτου στην Παιανία, να το φωνάξεις αυτό;
ΌΧΙ φυσικά, γιατί δεν έχεις καμιά θέση ανάμεσά μας, εμείς ξέρουμε από ΣΕΒΑΣΜΟ, εσύ δεν ξέρεις, εμείς έχουμε ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, εσύ δεν έχεις.
Και στο φινάλε άσε μας εμάς που υποστηρίζουμε άλλη ομάδα, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.
Δεν μπορείς να διακρίνεις
I] τα ατυχήματα στη ΘΥΡΑ 7 και τα ΤΕΜΠΗ,
ΙΙ] από τις δολοφονικές-τρομοκρατικές επιθέσεις:
στην Λάρισα(ΑΕΛ-ΠΑΟΚ) στο ποδόσφαιρο με νεκρό,
στην Παιανία(ΠΑΟ-ΟΣΦΠ) για το βόλλευ με νεκρό,
στη Λαμία(ΑΕΚ-ΠΑΟΚ) για το χάντμπολ(ραντεβού θανάτου),
στην Κρήτη(ΗΡΟΔΟΤΟΣ-ΕΘΝΙΚΟΣ) για το ποδόσφαιρο με νεκρό,
τις μολότοφ στους συνδέσμους και στα λεωφορεία και τα πεσίματα με μαχαίρια και σιδερολοστούς.
Δεν θα γράψω περισσότερα, θα αφήσω τις φωτογραφίες να ξυπνήσουν μνήμες και να δώσουν γνώση στους νεότερους.
Ο ΤΥΠΟΣ
ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ
Η LIVERPOOL
