Έφυγαν γι αυτό που αγαπούσαν, έφυγαν για τη μεγάλη τους την αγάπη, την ομάδα που λάτρευαν, τον ΠΑΟΚ.
Έφυγαν γιατί άκουσαν την καρδιά τους, ακολούθησαν το δρόμο που τους έδειξε και ξαφνικά, η καρδιά τους σταμάτησε να χτυπά, φτερούγισε στους ουρανούς.
Είναι η δεύτερη μεγάλη ποδοσφαιρική τραγωδία με χαμό φιλάθλων στην Ελλάδα, μετά από 18 χρόνια.
Μετά από τις 8/2/81, που χάθηκαν άδικα 21 νεαροί φίλαθλοι Ολυμπιακού, στα τσιμέντα του Σταδίου "Γ. Καραϊσκάκης", μετά από εκείνο το βαρύ και αιματοβαμμένο χειμώνα, ήρθε η 4/10/99, το αιματοβαμμένο ξημέρωμα του Φθινοπώρου.
Ανήκοντας στη μεγάλη οικογένεια του ΠΑΟΚ, δεν ήθελαν να αφιερώσω ή να γράψω κάτι, απολύτως τίποτα. Είναι αυτό που λες, δεν θέλω κανέναν και τίποτα, αφήστε μας μόνους μας να κλάψουμε, να θρηνήσουμε τα παιδιά.
Απλά ανέτρεξα σε κάποιες ασπρόμαυρες ιστοσελίδες, να αποτίσω φόρο τιμής και δόξας στα αδικοχαμένα αετόπουλα.
Όμως το μεγαλείο της ψυχής των ανθρώπων, από τις αντίπαλες ομάδες, από τις επίσημες ΠΑΕ, από τους απλούς φιλάθλους, αλλά και τους οργανωμένους οπαδούς, μ' έκαναν σας πα-ρου-σι-ά-σω, το πως και το γιατί δεν πρέπει να τους ξεχνάμε, αλλά να τους θυμόμαστε για πάντα.
Ήταν γλυκό το ξύπνημα της Δευτέρας το πρωί. Μετά το Χ στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό, η ολονύκτια σκέψη μου ήταν αυτή και μόνο αυτή "λες, αυτό το Χ να ναι η απαρχή τους τέλους. Πάμε για τίτλο, δεν ξαναχάνουμε στην Αθήνα, η ομάδα έχει κότσια, από το 97, εδώ και 2-3 χρόνια κυνηγάει το άπιαστο. Και τι λαό κατεβάσαμε πάλι κάτω, τραντάζονταν τα τσιμέντα στο ΟΑΚΑ..."
Κατέβηκα κέντρο να κάνω ραδιόφωνο, δεν είχα διαβάσει εφημερίδες και πήγαινα αδιάβαστος στο στούντιο.
Μόλις αντίκρισα τα πρωτοσέλιδα πάγωσα. Τι να βγεις και τι να πεις. Η εκπομπή ήταν συνέχεια του αστυνομικού ρεπορτάζ, "λεωφορείο στα Τέμπη με φιλάθλους του ΠΑΟΚ...."
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια, πονεμένα χρόνια για τις οικογένειες των αδικοχαμένων.
Πονεμένα και για το οπαδικό κίνημα, ειδικά του ΠΑΟΚ.
Όμως οι οπαδοί, δεν ξέρω πως, συμπάσχουν και με ένα μαγικό τρόπο, εξυμνούν τους νεκρούς τους.
Μα με ένα σύνθημα, μα με ένα τραγούδι, υποτάσσουν το ίδιο το ποδόσφαιρο, τις ίδιες τις ομάδες, τις ΠΑΕ, το χρήμα.
Σε ποια ομάδα δεν προσκύνησε τους νεκρούς της ο κάθε πρόεδρος.
Σε ποια ομάδα δεν σεβάστηκαν τους νεκρούς της, οι αντίπαλοι.
Δεν με νοιάζουν τα ραντεβού θανάτου, αυτά δεν ανήκουν ακουμπάνε το ποδόσφαιρο και τους φιλάθλους. Τα ραντεβού είναι για τζάμπα μάγκες.
Εδώ ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω τους πραγματικούς μάγκες.
Πρώτα απ' όλους του ίδιους του ΠΑΟΚτζήδες.
Έγραψαν τραγούδι-ύμνο για τα έξι αετόπουλα
Κι αν σίγησε η φωνή σου σ' ακούω να μου μιλάς
μου λες στη Θύρα 4 πως είσαι εσύ με μας
μου λες από τα αστέρια πως τώρα μας κοιτάς
πως χαίρεσαι μαζί μας μαζί μας και πονάς
Το σύνθημα, που δεν το ξέχασαν ούτε στη φιέστα του Ντάμπλ
Δικέφαλε μου κάποτε για σένα, έξι παιδιά φύγαν απ τη ζωή
τους πήρε η αγάπη τους για σένα, μα θα ναι πάντα ζωντανοί
τους πήρε η αγάπη τους για σένα, μα θα ναι πάντα ζωντανοί
αδέρφια μας εκεί ψηλά που ζείτε, παρέα μας φωνάξτε δυνατά,
να ξέρετε εσείς μας οδηγείτε, από το '99
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΠΑΔΟΙ
ΑΕΚ
ΑΡΗΣ
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΠΑΔΟΙ
