Δεν ξέρω αν κάνω καλά που επανέρχομαι, φαντάζομαι μάλλον καλά, με νέο άρθρο μου στο θέμα ονοματοδοσίας γηπέδων και κατ' επέκταση των τουρνουά-πρωταθλημάτων που λαμβάνουν χώρα στη Φθιώτιδα.
Είχα την ελπίδα πως με το άρθρο μου "Περί ονοματοδοσίας του ΔΑΚ" και με την κατάθεση ενός απλού σκεπτικού, να αποτελέσει οδηγός η σκέψη μου, ένας μπούσουλας δηλαδή και να αρχίσουν οι ιθύνοντες να λειτουργήσουν την κριτική ικανότητά τους, ώστε να μην πάνε σε εύκολες λύσεις.

Και εξηγούμαι.

Πάγια θέση μου είναι, πως από τη στιγμή που ο Δήμος, η ΕΠΣ Φθιώτιδας ή και η Περιφέρεια ακόμη-ακόμη, αν θέλουν να δώσουν όνομα σε ένα γήπεδο ή έναν θεσμό, να κάνουν αξιολόγηση, επαναλαμβάνω α-ξι-ο-λό-γη-ση.
Προεξέχοντος των διακρίσεων και επιτυχιών και μετέπειτα της προσφοράς.

Επειδή είναι σε όλους μας γνωστές οι κορυφαίες διακρίσεις των αθλητών μας [π.χ. Νίκη Μπακογιάννη (2η Ολυμπιονίκης στο Άλμα εις Ύψος), Βαγγέλης Κουτσονίκας (3ος Πανευρωπαϊκός στο Βόλεϊ με την Εθνική), Αποστόλης Αντωνόπουλος (6ος Ολυμπιονίκης στην Κολύμβηση), Πέτρος Πανόπουλος (2ος Κυπέλλου Πρωταθλητριών με ΠΑΟ)], ευελπιστώ να δοθούν το όνομά τους στο ΔΑΚ, στη Σάλα του Χαλκιοπούλειου Κλειστού, στο υπάρχον Κολυμβητήριο και στο γήπεδο των Γαλανέικων αντίστοιχα, τώρα που είναι εν ζωή και οι τέσσερις.
Όσον αφορά την Καμαρίτσα και το νέο Κολυμβητήριο, όταν έρθει η ώρα και αποπερατωθούν, καλά να ήμαστε να τα βαπτίσουμε.

Όμως τώρα θα αναφερθώ στην προσφορά ορισμένων ανθρώπων στον τόπο και ειδικά στο ποδόσφαιρο της περιοχής μας.
Εκτιμώ, τη θέληση του Δήμου κύρια που τίμησε τη μνήμη του Αλέκου Παπαγεωργίου στο γήπεδο Καλυβίων, του Παντελή Σκέντζου στο γήπεδο της Νέας Μαγνησίας και του Νίκου Σαφάκα στο γήπεδο της Ανθήλης, δίνοντας το όνομα τους.
Ελπίζω να δοθούν και σε άλλα γήπεδα ονόματα ανθρώπων που υπηρέτησαν τον αθλητισμό της πόλης μας.

Όσον αφορά την ΕΠΣ Φθιώτιδας, φυσικά και χαιρετίζω την ονοματοδοσία των τουρνουά που διεξάγει, καθώς έδωσε ονόματα σε πρωταθλήματα ανθρώπους που υπήρξαν υπηρέτες του συνόλου και του αθλήματος, όπως και σε δύο αδικοχαμένους ποδοσφαιριστές.
Έτσι λοιπόν το Πρωτάθλημα Παίδων ονομάστηκε "Γιάννης Λάμπρου", το Προπαίδων "Κώστας Συκιώτης", το Τζούνιορ "Παναγιώτης Καμπάς", ο θεσμός του Κυπέλλου Φθιώτιδας "Παρασκευάς Αντωνίου",  και στη μνήμη των δύο αδικοχαμένων της Α' Κατηγορίας Φθιώτιδας "Άρης Δάρρας" και το Πρωτάθλημα Νέων "Μάριος Λέτσος".

Πάμε τώρα και στην προσφορά, όπου θα έλεγα πως είναι επιτακτική ανάγκη η ονοματοδοσία στη μνήμη ενός ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΑΝΘΡΩΠΟΥ, ενός πραγματικά σημαιοφόρου του αθλητισμού.
Αναφέρομαι στον αείμνηστο Γιάννη Μπούκαλη.


Ο ορμώμενος από τον Παλαμά Δομοκού βραχύσωμος στο δέμας Γιάννης Μπούκαλης, υπηρέτησε το ποδόσφαιρο ως ποδοσφαιριστής πρώτα, μετέπειτα ως γυμναστής-προπονητής και τέλος ως παράγοντας.
Όμως το κυριότερο, υλοποίησε ένα όραμα που ελάχιστοι μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν στη χώρα μας. Τη δημιουργία αθλητικών κατασκηνώσεων και εκπαιδευτηρίων.

Πραγματικά, ο άνθρωπος που κυνηγούσε τα πιτσιρίκια να αθληθούν και να ασχοληθούν πιο ενεργά με την άθληση και το ποδόσφαιρο, ήταν ο δεύτερος πατέρας τους.
Είχε το πείσμα να τα μαντρώσει μέσα σε γήπεδα. Ως παιδαγωγός, ως προπονητής, ως οικογενειάρχης, ως ιδιώτης επενδυτής.

Δεν θα σταθώ τι έκανε ως ποδοσφαιριστής ή ως προπονητής, ούτε κι αν πέρασε από όλες τις ομάδες της Λαμίας, της Φθιώτιδας και έσπασε και το όρια του νομού.
Θα σταθώ μόνο στο πόσο μπροστά έβλεπε. Το τι και πως ήθελε να πετύχει.
Κι αν κάποιος αδαής πει πως ήθελε να κερδίσει επιχειρηματικά, προφανώς και δεν ήξερε τον χαρακτήρα του, την ιστορία του μπαρμπα-Γιάννη, του Τζιοβάνι Μπουκαλίνι, όπως τον αποκαλούσαν οι του ποδοσφαίρου.

Το 1961 ίδρυσε τις κατασκηνώσεις. Κύρια έχοντας εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αλλά και αθλητικό.
Δεν θα ήταν άτοπο να πούμε πως ήταν το πρώτο αθλητικό καμπ της εποχής, το οποίο κρατάει μέχρι και σήμερα. Πόσοι και πόσοι νεαροί και νεαρές δεν γαλουχήθηκαν στις Κατασκηνώσεις Μπούκαλη και μυήθηκαν στον αθλητισμό. Το δε πρόσφατο ριγιούνιον, έδειξε πως τα τότε παιδιά και σήμερα ενήλικες οικογενειάρχες, αγάπησαν τις κατασκηνώσεις, τους ομαδάρχες, τις συναναστροφές τους, τον αθλητισμό.

Το 1998, ίδρυσε τα Εκπαιδευτήρια Μπούκαλη. Πολύ μεγάλη επένδυση και ιδέα για την περιοχή.
Μάλλον  η Λαμία δεν κατάλαβε το τι εστί ένα ιδιωτικό αθλητικό σχολείο στην περιοχή.
Στην ουσία ένα αθλητικό κέντρο ακαδημιών και τμημάτων υποδομής!!
Ιδιόκτητο κλειστό γυμναστήριο αθλημάτων σάλας με παρκέ, γυμναστήριο με όργανα γυμναστικής, εξωτερικοί χώροι με γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ και ποδοσφαίρου 5Χ5 και 8Χ8.
Ιδιόκτητα λεωφορεία για τις μεταφορές, ένα ακόμη συν.
Εκπαίδευση και αθλητισμός.


Αυτά τα δύο παραπάνω ως αναφορά.
Πάμε τώρα και στο διαταύτα.  Ο Γιάννης Μπούκαλης, δεν υπηρέτησε το ποδόσφαιρο. Δεν πληρώθηκε από αυτό. Το πλήρωσε!!
Προφανώς και δεν θα πάραθέσω το πως, το γιατί και το που το πλήρωσε.
Πλήρωσε ως παράγοντας, πλήρωσε ως επενδυτής, πλήρωσε, πλήρωσε, πλήρωσε τον αθλητισμό.
Απλά θα πω πως οι ιδέες του ήταν πολύ μπροστά, ακόμη και από το σήμερα που ζούμε.
Απίστευτη διορατικότητα.

Για σκεφτείτε να έμπαινε σε καλούπι, ο κόσμος του αθλητισμού, οι ενασχολούμενοι με την πολιτική του τόπου και να συνεργάζονταν (θα πω κομψά και όχι εκμεταλλεύονταν) τις ιδέες και τις εγκαταστάσεις του Γιάννη Μπούκαλη.
Ο άνθρωπος είχε την τεχνογνωσία, του δίνεις 2-3 χώρους επιπλέον, τον επιδοτείς και έχεις στις Κατασκηνώσεις Μπούκαλη ένα Αθλητικό Κάμπ, το οποίο θα αποδώσει αθλητές και εισόδημα από τον αθλητικό τουρισμό στον τόπο. Ένα το κρατούμενο.

Πολλοί λένε πως αθλητισμός και σπουδές δεν πάνε μαζί.
Στα εκπαιδευτήρια Μπούκαλη, που ουσιαστικά ως ιδιωτικό εκπαιδευτήριο λειτουργεί ως φροντιστήριο, το μεσημέρι έχει ένας μαθητής τελειώσει τις υποχρεώσεις του, στη συνέχεια έχει όλο το απόγευμα να ασχοληθεί με το άθλημά του. Δύο τα κρατούμενα.

Έτσι λοιπόν, αντί να τρέχουν οι ακαδημίες της περιοχής σε ξένα τουρνουά το καλοκαίρι, θα διοργάνωναν τουρνουά στον τόπο τους, ένα.
Επίσης τα παιδιά των Τμημάτων Υποδομής των ομάδων και του ΠΑΣ Λαμία, κάλλιστα μπορούν να πάνε σχολείο και μετέπειτα να προπονηθούν, όπως στις ομάδες των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης.
Κάτι που δεν έχουν άλλες πόλεις μεγαλύτερες από τη Λαμία.
Αυτό  δεν κατάλαβε η Λαμία...

Κλείνοντας, θα τολμήσω να πω πως ο Γιάννης Μπούκαλης, δημιούργησε πράγματα που ήταν πολυτέλεια για τη Λαμία και κανείς μας δεν τον κατάλαβε.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά για να του υποκλιθούμε. Του το χρωστάει ο τόπος μας και εμείς.
Θεωρώ πως έστω και τώρα, να δοθεί το όνομά του σε  ένα γήπεδο ή ένα τουρνουά στη μνήμη του, γιατί με το όραμά του και τα έργα του, ακόμη μας δείχνει το δρόμο ως δεύτερος πατέρας μας.

Υ.Γ. Είμαι ευτυχής που τον είχα καθηγητή ως μαθητής, τον είχα προπονητή ως ποδοσφαιριστής και μου έδωσε συνέντευξη στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Λαμίας ως αθλητικογράφος.

Αφιέρωμα

Ο «ΚΥΡ-ΓΙΑΝΝΗΣ»…


Ο Γιάννης Μπούκαλης γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1933 στον Παλαμά Δομοκού. Αποφοίτησε από το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Λαμίας και σπούδασε στην Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής.

Εργάστηκε σαν καθηγητής Φυσικής Αγωγής στα Γυμνάσια Στυλίδας, Υπάτης και Λαμίας, καθώς και στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών. 
Διετέλεσε επί σειρά ετών διευθυντής στο 2ο Γυμνάσιο Λαμίας και Προϊστάμενος του Γραφείου Φυσικής Αγωγής.

Από τα πρώτα φοιτητικά χρόνια μέχρι και τον διορισμό του, εργάστηκε ως στέλεχος αρχικά και ως αρχηγός μετέπειτα, στις κατασκηνώσεις του Υπουργείου Παιδείας, του Δήμου Αθηναίων και σε προσκοπικές κατασκηνώσεις στην Αττική.

Ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο επάγγελμα Γιάννης Μπούκαλης, ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού Λαμίας, αγωνιζόμενος σε θέση ακραίου επιθετικού. Συμμετείχε μέχρι την Β΄ Εθνική, ενώ ήταν παίχτης της ανδρικής ομάδας από το 1950 έως το 1959, χρονιά που μεταγράφηκε στον Πανστυλιδικό. Το διάστημα 1960-1962 αγωνίστηκε στην Α.Ε. Τρικάλων και στην συνέχεια επέστρεψε στον Πανστυλιδικό. «Κρέμασε» τα παπούτσια του το 1964.
Το 1959 άρχισε την προπονητική του καριέρα από τον Πανστυλιδικό. Συνέχισε στις Θερμοπύλες Λαμίας, στον Ηρακλή Λαμίας, στα τμήματα υποδομής του Α.Σ. Λαμία, στην Στυλίδα, στην Δόξα Λαμίας, στους έφηβους του Α.Σ. Λαμία, στον Α.Σ. Λαμία, στον ΑΠΟΚ, στον Ηρακλή Λαμίας, στον Φωκικό, στον Αγρότη Λιανοκλαδίου, στην Παλλαμιακή, στα Καμένα Βούρλα, στον Παμμωλιακό, στον Απόλλωνα Λαμίας, στον Ολυμπιακό Αγίων Θεοδώρων Λαμίας, στον Μαλλιακό Στυλίδας και στον Ευρυτανικό, που ήταν το 2008 η τελευταία του ομάδα πριν φύγει από την ζωή. .
Καθοδήγησε για αρκετά χρόνια την Λαμία στην Β΄ Εθνική, κάνοντας αρκετές θητείες σε αυτήν. Στο Βελούχι ήταν προπονητής στην Α΄ ΕΠΣ Φθιώτιδας-Φωκίδας-Ευρυτανίας. 

Το 1961 δημιούργησε τις «Παιδικές Εξοχές Μπούκαλη» στη θέση Άγιος Ιωάννης Στυλίδας, οι οποίες από το 1976 μεταφέρθηκαν στην παραλία Ραχών Φθιώτιδας, όπου και λειτούργησαν έως το 2014. Επιπλέον, το 1998 λειτούργησε σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στην Αγριλιά Λαμίας το πρώτο ιδιωτικό σχολείο της Φθιώτιδας με την επωνυμία «Εκπαιδευτήρια Μπούκαλη».

Παράλληλα με την εκπαιδευτική του δραστηριότητα και για έξι ολόκληρες δεκαετίες, άφησε το στίγμα του και στον χώρο του τοπικού αθλητισμού. Αρχικά ως ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια ως προπονητής, αγωνίστηκε και κάθισε στους πάγκους πολλών ομάδων της Φθιώτιδας και των νομών Ευρυτανίας και Φωκίδας, μεταξύ των οποίων η Λαμία, η Στυλίδα, ο Ευρυτανικός, το Βελούχι και ο Φωκικός.

Έφυγε από τη ζωή στις 24 Αυγούστου 2008 σε ηλικία 75 ετών.




Στοιχεία-φωτογραφίες: Γιώργος Στεργίου / Δημήτρης Αμούντζιας